Iets meer vrijheden

Inmiddels hebben we iets meer vrijheden gekregen. Binnen bepaalde tijdslots mogen kinderen op straat spelen en mogen volwassenen individueel buiten sporten. Denk daarbij aan de activiteiten wandelen, hardlopen of fietsen. De Spaanse regering heeft een de-escalatieplan gemaakt voor Spanje om uit de noodtoestand te komen en weer terug te gaan naar “normaal”. Vanaf 4 mei 2020 zat heel Spanje in fase 0. Vanaf 11 mei 2020 zijn een flink aantal gebieden in Spanje naar fase 1 gegaan; het overige deel in fase 0 gebleven. Het gebied waar ik woon, de Marina Baixa, is naar fase 1 gegaan. Dit betekent dat ik binnen dit gebied vrij kan reizen. Ik kan dus nu naar Altea of Benidorm reizen. Maar niet naar Calpe of Alicante. Die liggen weer in een andere regio. Voor meer informatie over het de-escalatieplan van de Spaanse regering verwijs ik graag naar de website van SpanjeVandaag. De nieuwsberichten op deze website lees ik altijd graag. Belangrijk nieuws uit en over Spanje wordt hier vermeld.

Mijn eigen activiteiten bij huis

Zelf heb ik nog geen gebruik gemaakt om te wandelen buiten de deur in fase 0. In die fase mocht je maar 1 kilometer van je huis weg zijn. Dat komt voor mij neer op een blokje wandelen in de wijk. Wel heb ik meer buurtbewoners al door de wijk zien wandelen de afgelopen tijd. Toch heb ik gelukkig wel wat aan beweging gedaan, want ik zwem nu wel bijna elke dag in ons zwembad dankzij de zwembadverwarming. Op deze manier belast ik mijn hielen ook het minst, want ik heb nog steeds last van hielspoor. Dus wandelingen kunnen nog te zwaar zijn. Hoewel ik op mijn eten let, denk ik toch dat ik weer iets ben aangekomen tijdens deze quarantaine. Tot voor kort ging ik 3 keer in de week naar de sportschool en dat was erg effectief gebleken. Ook de kinderen gaan liever zwemmen dan een blokje rond wandelen. Verder schildert Marc het huis, zodat het er weer fris uitziet. Zelf ben ik “chef onkruid”. Door de vele regenbuien de afgelopen weken wil het onkruid goed groeien. Met enige regelmaat ben ik dus in onze tuin aan het werk. Mijn favoriete activiteit binnen is het maken van legpuzzels. Onlangs heb ik weer 3 legpuzzels erbij gekocht. Verder vind ik fotograferen leuk om te doen. Vanaf mijn dakterras heb ik afgelopen week nog eens maar foto’s gemaakt. Mijn uitzicht op Altea blijft fenomenaal. En tenslotte blijft het lesgeven aan de kinderen een belangrijke bezigheid doordeweeks.

Naar het ziekenhuis

Op vrijdag 1 mei kreeg mijn zoon Jasper koorts. Dat liep in de loop van de dag op naar 40 graden. Hij had ook last van zijn buik. Bij alles denk je aan corona, maar dat was bij ons eigenlijk niet mogelijk, omdat Jasper al sinds het begin van de lockdown alleen maar thuis heeft gezeten. Marc herkende hier mogelijk een blindedarmontsteking in. We zijn dus die avond met ons vieren (was eigenlijk tegen de regels in op dat moment) naar het Centro Salud in La Nucía gereden. De huisarts was het met ons eens dat dit een een blindedarmontsteking kon zijn en verwees ons door naar het ziekenhuis in Villajoyosa. Omdat ik Spaans spreek en Marc niet, ben ik bij Jasper in het ziekenhuis gebleven. Aanvankelijk bleef Marc met onze dochter buiten in de auto wachten op het parkeerterrein. Toen duidelijk werd, dat het nog wel even zou gaan duren, heb ik Marc gebeld en hem gezegd dat hij beter naar huis kon gaan met Lisanne. Het was immers al bijna 23.00 uur. Uiteindelijk volgde uit onderzoek (o.a een echo) dat Jasper inderdaad een blindedarmontsteking had. Iets na middernacht is hij opgenomen op de kinderafdeling.

Verblijf in het ziekenhuis

Ik mocht bij hem blijven, gelukkig. Immers, patiënten van dit ziekenhuis (of ze nu corona hebben of niet) mogen in beginsel geen bezoek ontvangen. Op zaterdagochtend is Jasper succesvol geopereerd. Om bij hem te mogen zijn op de recovery kreeg ik beschermende kleding aan, inclusief mondkapje. Dan merk je weer dat je in coronatijd leeft. Jasper is in Nederland in het verleden ook al eens geopereerd aan een tumor in zijn hoofd, maar toen hoefden wij op de recovery geen mondkapje en dergelijke te gebruiken. Marc kwam zaterdag overdag nog een tas met spullen voor ons brengen, want het was al snel duidelijk dat we op zijn vroegst pas 24 uur na de operatie naar huis mochten gaan. Het slapen is het ziekenhuis voor mij was niet erg comfortabel. Ik kon slapen in een leunstoel. Maar goed, ik kon in ieder geval bij mijn zoon zijn. Op zondagmiddag mochten we gelukkig naar huis. De uitslagen waren in orde. Deze week mogen de hechtingen eruit. Dat kan bij het Centro Salud. Heel pro-actief werd ik door de verpleegster van het Centro Salud vorige week maandag al gebeld voor een afspraak. Tot nu toe ben ik tevreden over de Spaanse zorg.

Het mysterie van de verdwenen fietsen

Zoals ik hierboven al schreef, heeft Marc zijn eigen activiteiten rondom het huis. Dit is met name het repareren van scheuren in de muren van het huis en het verven van het huis. Gisteren kwam ik even kijken hoe het ging. Ik stond aan het einde van onze oprit waar de trampoline van de kinderen staat. En tot voor kort stonden daar ook onze fietsen uit Nederland. Totaal onbruikbaar hier met al die heuvels. Als je wil fietsen hier dan pak je het liefst een elektrische fiets of je bent een ervaren wielrenner. Maar opeens viel het mij op dat onze fietsen waren verdwenen. En ik heb dus geen idee hoe lang ze daar al niet meer staan. Omdat wij de fietsen hier nooit hebben gebruikt, hebben wij er amper naar om gekeken. Maar gisteren viel het mij opeens op. Ze zijn dus gestolen. Maar wanneer? Misschien vorige week toen we met zijn vieren naar het Centro Salud en het ziekenhuis waren. Niemand thuis en dan alle kans voor het dievengilde. Of zelfs eerder. In december toen we op Gran Canaria waren. Dat laatste zou echt erg zijn. Dat betekent dat ik ruim 4 maanden niet de afwezigheid van de fietsen heb opgemerkt. Heel bijzonder! Het is jammer dat ze zijn gestolen, maar de fietsen (vooral die van Marc) waren niet meer van geweldige kwaliteit. Ze zijn het ons niet waard om aangifte van te doen. Ik hoop dat degene die ze heeft weggenomen er veel plezier aan heeft. Wij zien het vooral als een waarschuwing om alles nog beter af te sluiten wanneer we het huis verlaten.

© 2020, ChrisBijs. All rights reserved.