Alles voor de laatste keer.

Mijn laatste weken in Nederland zijn aangebroken. De kinderen maken hun laatste weken op school af. Ze zullen straks afscheid moet nemen van vriendjes, vriendinnetjes en hun lieve juffen. Ook ik vind dat moeilijk. Het zijn toch mensen met wie je de afgelopen twee jaar een band hebt opgebouwd. Op de beide scholen heb ik van tijd tot tijd geholpen met activiteiten op school, wat ik erg leuk en waardevol vond om te doen. Iedereen die hoort van onze emigratieplannen reageert echter wel positief en ze vinden het knap dat we dit aandurven. Ik realiseer mij dat ik veel dingen hier voor het laatst doe. De rondjes rijden naar de scholen van de kinderen en de boodschappen doen in het vertrouwde winkelcentrum. Ik heb al afscheid genomen van mijn huisarts. Emigreren betekent verder dat je je medische dossiers moet opvragen bij je huisarts en / of ziekenhuis. Ook het opvragen van al onze geboorteaktes en de trouwakte moest gedaan worden. Lang leve DigiD, want zo hoef ik geen rondje Zwolle, Heerde, Beuningen en Tilburg te doen met de auto. Waar ik wel achter ben gekomen dat je veel abonnementen op tijdschriften gewoon kunt laten doorzenden naar je nieuwe adres in het buitenland. Alleen vind ik dat toch nog wel prijzig. Ik laat de meeste van mijn abonnementen dus doorzenden naar het adres van mijn schoonouders in Nederland of ik zeg ze op.

Onzekerheid.

Maar in de tussentijd voel ik me wel wat onzeker over hoe het straks in Spanje zal gaan op school. Ik heb mijn kinderen al wel op Spaanse les gedaan de afgelopen maanden, maar in het begin verwacht ik toch dat het niet gemakkelijk is voor ze. Wel weet ik dat ze op de school in La Nucía niet de enige buitenlandse kinderen zijn en dat de school heeft ervaring met het leren van Spaans aan buitenlandse kinderen. Als ik puur naar mijzelf kijk dan red ik me wel. Het huis is bekend, ik ken de omgeving en ik heb al wat Spaans geleerd. Voor mij is het geen geheim wat ik de komende maanden ga doen. Ik ga me veel bezig houden met het welzijn van mijn kinderen. De eerste tijd breng ik ze zelf naar school en hoeven ze niet met de schoolbus. En na schooltijd gaan we lekker zwemmen in ons zwembad, zolang het weer dat toelaat. En ik ga beginnen aan de verhuur van onze benedenwoning. Er moet nog wat geklust, schoongemaakt en netjes ingericht worden, maar dan moet het ergens in september toch klaar voor de verhuur zijn. En er moet nog een tuin aangelegd worden. Genoeg te doen dus! Tenslotte hoop ik dat ik meer tijd heb om mij bezig te houden met fotografie.

Marktplaats en bezoek dierenarts.

De afgelopen weken ben ik ook bezig geweest om overtollige spullen via Marktplaats te verkopen en een aantal spullen heb ik afgegeven bij de kringloop en bij de kledingbank in Zwolle. Binnenkort komen de verhuisdozen en kan het grote inpakken beginnen. De katten hebben eind juni al hun jaarlijkse enting en de rabiësenting gehad. De dierenarts heeft een gezondheidsverklaring afgegeven voor mijn katten. Ook zij zijn juridisch klaar voor de reis naar Spanje. Of ze er echt zin in hebben, betwijfel ik. Mijn katten houden niet zo van reizen. Een ritje naar de dierenarts is al teveel gevraagd, laat staan een autoreis van ruim tweeduizend kilometer. Maar ze zullen mee moeten en ik denk dat ze uiteindelijk wel zullen wennen aan hun nieuwe huis. Ik hoop toch niet dat ze het in hun kattenhoofdjes halen om terug te lopen naar Nederland.

Papierwerk in Nederland.

Vorige week heb ik voor mijn kinderen nog nieuwe identiteitskaarten opgehaald bij de gemeente Zwolle. Hoewel Madrid mij een mooie stad lijkt, heb ik nog geen zin om volgend jaar april al naar Madrid te moeten voor nieuwe identiteitskaarten. Helaas is het Nederlandse Consulaat in La Nucía een paar jaar geleden wegbezuinigd. Mijn eigen paspoort is nog even geldig. Mits het consulaat niet terugkomt in La Nucía staat nu al vast dat die stedentrip naar Madrid er gaat komen ergens in 2023. Voordeel daarvan is wel dat ik weer materiaal heb om over te schrijven voor dit blog.

Papierwerk in Spanje.

Voor het al het papierwerk in Spanje, zoals inschrijven bij de gemeente, de Seguridad Social en de school heb ik een contactpersoon gevonden die ons daarbij helpt. De kinderen zijn al ingeschreven op de school die mijn voorkeur had. Verder zal het meeste straks in Spanje geregeld moeten worden. Er zal nog een Spaans kenteken op de auto geplaatst moeten worden. Ook zullen we als gezin in september nog even een bezoekje moeten brengen aan de vreemdelingenpolitie voor ons EU-verblijfspasje. Hoewel ik wat Spaans spreek, ben ik blij dat mijn man en ik iemand in de arm hebben genomen die net wat beter Spaans spreekt dan wij, de weg richting instanties goed kent en ons kan helpen met een aantal noodzakelijke formaliteiten.

Afscheid nemen van familie, vrienden, bekenden.

De komende weken zal tenslotte ook nog in het teken staan van het afscheid nemen van een aantal mensen, waaronder mijn oude oma van zesennegentig jaar oud. Zij zal ons niet gaan bezoeken in Spanje, omdat zij fysiek daartoe niet in staat is. De rest van de familie, vrienden en bekenden kunnen reizen en zij zijn meer dan welkom. Ik kan niet wachten om aan hen mijn huis te laten zien en ze te laten kennismaken met de Costa Blanca, een gebied met het beste klimaat van Europa en de schoonste lucht van Europa.

© 2018 – 2020, ChrisBijs. All rights reserved.